Κι η Αγάπη θα ζει χίλια χρόνια μετά...

Διαβάζω για τη Μεγάλη Ιδέα και διαπιστώνω πως δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψουμε τα σώματά μας για να ελέυθερώσουμε τις ψυχές μας. Αν πιστεύαμε έστω και λίγο όλοι στους συναθρώπους μας, αν ξορκίζαμε την κακία και το φθόνο, αν ξεριζώναμε από το νου μας προλήψεις και προκαταλήψεις, αν ήμασταν όλοι αλληλέγυοι μεταξύ μας...τότε πόσο πιο απλά και όμορφα θα ήταν όλα!

Χωρίς να ξεφύγουμε από τα όρια του αντικειμενικού, θα ήταν προτιμότερο να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε τα θετικά στοιχεία των συνανθρώπων μας, να επικεντρωθούμε σ' αυτά και έτσι θα έλαμπε το άστρο του καθενός μας - ακόμα και των πιο αδικημένων από τη φύση. Αντί για αυτά, στεκόμαστε συνήθως με μικροψυχία και μικροαστισμό στο αρνητικό, τις συζητήσεις μας τροφοδοτούν "κουτσομπολίστικα" γεγονότα, ενώ θα μπορόύσαμε κάλλιστα-χωρίς να φοράμε παρωπίδες-να παραδειγματιζόμαστε απ' αυτά.

Φυσικά είμαστε θνητοί και η πορεία προς την τελειότητα ανοίγεται μονάχα σε εκλεκτούς και αγίους. Ωστόσο, για να επικεντρωθούμε στα θετικά των άλλων, θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε τα δικά μας και να τεντώσουμε τα άκρα τους, να εξαντλήσουμε στην πορεία της ζωής μας τις δυνατότητές μας...Από το σημείο αυτό και έπειτα, έχοντας τη συνείδησή μας καθαρή, θα έχουμε κατακτήσει την αυθυπαρξία του εαυτού μας. Κι αν δεν ύπάρχουν προσποιήσεις, τότε θα έχουμε πια ανακαλύψει τον τρόπο που απλόχερα καταξιώνει την ύπαρξή μας στη συνείδηση των συνανθρώπων μας.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να ζούμε. Ας συνεχίσουμε να αγαπάμε.