Η Μεγάλη Ιδέα της Απελευθέρωσης

Νιώθω πως πρέπει να ξεφύγουμε από τα σώματά μας.Να διακτινιζόμαστε ελέυθεροι στις διακλαδώσεις των αισθήσεων, των συναισθημάτων, του χώρου, των υπερβάσεων...Βέβαια, το να απολαμβάνεις και όχι μόνο να αντιλαμβάνεσαι τις αισθήσεις-τις ηδονές της τροφής, της αγοράς, του σεξ(...)-είναι θείο δώρο και ανθρώπινος δυνάστης μαζί.

Καθημερινά έρχομαι σε ταύτιση και τριβή με ανθρώπους που διεκδικούν μια ευτυχισμένη ζωή μέσα από συμβάσεις, με ανθρώπους με μαλωμένα "θέλω" και "πρέπει", που περιορίστηκαν απλά στα βιώματα μιας ενοχικής ζωής, με άλλους που πιάνουν πολύ λίγο χώρο μέσα στον κόσμο και κραυγάζουν σιωπόντας...και με κάποια "αστεράκια" που τολμούν τις υπερβάσεις.

Για πρώτη φορά στην πορεία μου νιώθω πως ζω με ρίσκο. Πως ανακαλύπτω τον εαυτό μου, μεγαλώνοντας μέσα από ανορθόδοξες εμπειρίες, που δε θα γίνουν ποτέ δυστυχισμένες.

Το παν τελικά είναι να κρατάς το πνεύμα και το σώμα σου-τη σάρκα σου δηλαδή-ανοιχτή, να μην της επιτρέπεις να σκουριάζει περιπλανώμενη σε μίζερες και αδιάφορες ρωγμές του χρόνου. Να μένει ακέραιη σε κάθε αίσθηση και-γιατί όχι;-ψευδαίσθηση, να καταξιώσει τήν ύπαρξή της στο χώρο των ανθρώπων. Να ρουφάει ζωή μέσα από μαγικές στιγμές και να λυτρώνεται μέσα στη μοναδικότητά της. Κι όταν έρχεται μια ευλογημένη στιγμή, να ενώνει αυτή τη μοναδικότητα με μιαν άλλη και να Ερωτεύεται...Να μένει πάγια μέσα στο Σύμπαν, έξω από τα όρια του κάθε χωροχρόνου, να υπάρχει στο πριν, στο τώρα και στο ύστερα. Να υπάρχει.

Κι αν είναι χιμαιρικά όλα αυτά, ας είναι...Είναι κι η χίμαιρα ένα καταφύγιο επιβίωσης στο μπάχαλό τους. Στο μπάχαλό μας...Ας Είναι. Από μια αδιάφορη ζωή, προτιμώ να φύγω κι ό,τι έζησα να 'ναι μια χίμαιρα. Άλλωστε, ποιός ορίζει την έννοια του χρόνου; Ποια πανάρχαια θεωρία και ποια επιστήμη της λογικής; Μπορεί εκεί έξω να υπάρχει κάτι έντονα παράλογο, πέρα από τα ανθρώπινα όρια τα νοητά. Μπορεί και όχι. Μα δεν είναι τυχαίο που τόσα ένστικτα το διαισθάνονται.

Όπως και να 'χει...Επανάσταση!

Αυτήν την πραγματικότητα που θυμίζει γραφειοκρατία και μιζέρια, δεν τη θέλουμε...Μα θέλει "αρετή και τόλμη" η Ελευθερία της Ύπαρξης...αυτή που δεν έχει ακόμα μαζικά κατακτηθεί...και ποιος ξέρει πότε;...

Μα θα έχουμε πάντα δικαίωμα στο όνειρο, στο όραμα. Στη Μεγάλη Ιδέα της Απελευθέρωσης.

Κι έτσι είμαι εδώ και θρηνώ σιώπόντας για μια "άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα"....

Γιατί στο βάθος του ορίζοντα ποτέ μα πότε ο έρωτας δε γίνεται συνήθεια....