Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ!

Πόση σημασία έχει τελικά το φαίνεσθαι;Ναι, ο Θεός έπλασε ένα όν με δυο χέρια, δυο πόδια, κορμό, γεννητικά όργανα για να αναπαράγεται...Του έδωσε ανάσα με την πνοή του και το άφησε ελέυθερο να αισθάνεται και να επιλέγει. Αυτή ακριβώς η ελέυθερη περιπλάνηση στους λαβυρίνθους των αισθήσεων σημαίνει Ψυχή. Γιατί, λοιπόν, τείνουμε να γινόμαστε κριτές των άλλων, στεκόμενοι σε φαινομενικές εικόνες, παραβλέποντας συνεχώς τις απεικονίσεις της ψυχής;...Εικόνα π.χ. είναι δύο όμορφα γαλανά μάτια, ενώ απεικόνιση δύο συνηθισμένα καστανά με το πιο καλοσυνάτο βλέμμα...δύο σαρκώδη, καλοσχηματισμένα χείλη σε αντιπαράθεση με δύο κακοφτιαγμένα, που, όμως, όταν ανοίγουν και βγάζουν μιλιά, γίνονται θαύματα! Η φύση αδικεί, δεν αντιλέγω...εμείς γιατί γινόμαστε πιόνια στο άτιμο παιχνίδι των δυνάμεων;...

Από όλα τα κοπλιμέντα που έχω ακούσει κατά καιρούς μέχρι τώρα, αυτό που εντυπώθηκε περισσότερο μέσα μου ήταν όταν κάποιος με αποκάλεσε κάποτε "υπέροχο άνθρωπο". Κι όταν έχεις μέσα σου Αγαπη, όταν κέντρο βάρους είναι η θετική αύρα που μας περιβάλλει, είσαι τυχερός και μπορείς τότε να βλέπεις γύρω σου "υπέροχους ανθρώπους". Πόση αξία έχουν δυο όμορφα γαλάζια μάτια που σε λίγο καιρό θα ρυτιδιάσουν και πόσο μια όμορφη ψυχή που θα περιπλανάται επιδέξια εις του αιώνας των αιώνων;...

Μα μάλλον οι περισσότεροι από εμάς γεννηθήκαμε με τα Μάτια της Ψυχής μας τυφλά.

"Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ", να δώσει διαστάσεις στην επιφάνεια...

Κι η Αγάπη θα ζει χίλια χρόνια μετά...

Διαβάζω για τη Μεγάλη Ιδέα και διαπιστώνω πως δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψουμε τα σώματά μας για να ελέυθερώσουμε τις ψυχές μας. Αν πιστεύαμε έστω και λίγο όλοι στους συναθρώπους μας, αν ξορκίζαμε την κακία και το φθόνο, αν ξεριζώναμε από το νου μας προλήψεις και προκαταλήψεις, αν ήμασταν όλοι αλληλέγυοι μεταξύ μας...τότε πόσο πιο απλά και όμορφα θα ήταν όλα!

Χωρίς να ξεφύγουμε από τα όρια του αντικειμενικού, θα ήταν προτιμότερο να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε τα θετικά στοιχεία των συνανθρώπων μας, να επικεντρωθούμε σ' αυτά και έτσι θα έλαμπε το άστρο του καθενός μας - ακόμα και των πιο αδικημένων από τη φύση. Αντί για αυτά, στεκόμαστε συνήθως με μικροψυχία και μικροαστισμό στο αρνητικό, τις συζητήσεις μας τροφοδοτούν "κουτσομπολίστικα" γεγονότα, ενώ θα μπορόύσαμε κάλλιστα-χωρίς να φοράμε παρωπίδες-να παραδειγματιζόμαστε απ' αυτά.

Φυσικά είμαστε θνητοί και η πορεία προς την τελειότητα ανοίγεται μονάχα σε εκλεκτούς και αγίους. Ωστόσο, για να επικεντρωθούμε στα θετικά των άλλων, θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε τα δικά μας και να τεντώσουμε τα άκρα τους, να εξαντλήσουμε στην πορεία της ζωής μας τις δυνατότητές μας...Από το σημείο αυτό και έπειτα, έχοντας τη συνείδησή μας καθαρή, θα έχουμε κατακτήσει την αυθυπαρξία του εαυτού μας. Κι αν δεν ύπάρχουν προσποιήσεις, τότε θα έχουμε πια ανακαλύψει τον τρόπο που απλόχερα καταξιώνει την ύπαρξή μας στη συνείδηση των συνανθρώπων μας.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να ζούμε. Ας συνεχίσουμε να αγαπάμε.

Η Μεγάλη Ιδέα της Απελευθέρωσης

Νιώθω πως πρέπει να ξεφύγουμε από τα σώματά μας.Να διακτινιζόμαστε ελέυθεροι στις διακλαδώσεις των αισθήσεων, των συναισθημάτων, του χώρου, των υπερβάσεων...Βέβαια, το να απολαμβάνεις και όχι μόνο να αντιλαμβάνεσαι τις αισθήσεις-τις ηδονές της τροφής, της αγοράς, του σεξ(...)-είναι θείο δώρο και ανθρώπινος δυνάστης μαζί.

Καθημερινά έρχομαι σε ταύτιση και τριβή με ανθρώπους που διεκδικούν μια ευτυχισμένη ζωή μέσα από συμβάσεις, με ανθρώπους με μαλωμένα "θέλω" και "πρέπει", που περιορίστηκαν απλά στα βιώματα μιας ενοχικής ζωής, με άλλους που πιάνουν πολύ λίγο χώρο μέσα στον κόσμο και κραυγάζουν σιωπόντας...και με κάποια "αστεράκια" που τολμούν τις υπερβάσεις.

Για πρώτη φορά στην πορεία μου νιώθω πως ζω με ρίσκο. Πως ανακαλύπτω τον εαυτό μου, μεγαλώνοντας μέσα από ανορθόδοξες εμπειρίες, που δε θα γίνουν ποτέ δυστυχισμένες.

Το παν τελικά είναι να κρατάς το πνεύμα και το σώμα σου-τη σάρκα σου δηλαδή-ανοιχτή, να μην της επιτρέπεις να σκουριάζει περιπλανώμενη σε μίζερες και αδιάφορες ρωγμές του χρόνου. Να μένει ακέραιη σε κάθε αίσθηση και-γιατί όχι;-ψευδαίσθηση, να καταξιώσει τήν ύπαρξή της στο χώρο των ανθρώπων. Να ρουφάει ζωή μέσα από μαγικές στιγμές και να λυτρώνεται μέσα στη μοναδικότητά της. Κι όταν έρχεται μια ευλογημένη στιγμή, να ενώνει αυτή τη μοναδικότητα με μιαν άλλη και να Ερωτεύεται...Να μένει πάγια μέσα στο Σύμπαν, έξω από τα όρια του κάθε χωροχρόνου, να υπάρχει στο πριν, στο τώρα και στο ύστερα. Να υπάρχει.

Κι αν είναι χιμαιρικά όλα αυτά, ας είναι...Είναι κι η χίμαιρα ένα καταφύγιο επιβίωσης στο μπάχαλό τους. Στο μπάχαλό μας...Ας Είναι. Από μια αδιάφορη ζωή, προτιμώ να φύγω κι ό,τι έζησα να 'ναι μια χίμαιρα. Άλλωστε, ποιός ορίζει την έννοια του χρόνου; Ποια πανάρχαια θεωρία και ποια επιστήμη της λογικής; Μπορεί εκεί έξω να υπάρχει κάτι έντονα παράλογο, πέρα από τα ανθρώπινα όρια τα νοητά. Μπορεί και όχι. Μα δεν είναι τυχαίο που τόσα ένστικτα το διαισθάνονται.

Όπως και να 'χει...Επανάσταση!

Αυτήν την πραγματικότητα που θυμίζει γραφειοκρατία και μιζέρια, δεν τη θέλουμε...Μα θέλει "αρετή και τόλμη" η Ελευθερία της Ύπαρξης...αυτή που δεν έχει ακόμα μαζικά κατακτηθεί...και ποιος ξέρει πότε;...

Μα θα έχουμε πάντα δικαίωμα στο όνειρο, στο όραμα. Στη Μεγάλη Ιδέα της Απελευθέρωσης.

Κι έτσι είμαι εδώ και θρηνώ σιώπόντας για μια "άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα"....

Γιατί στο βάθος του ορίζοντα ποτέ μα πότε ο έρωτας δε γίνεται συνήθεια....